In de jaren vijftig werd er bij ons thuis nog vaak over de oorlog gesproken. Dat was overal zo. Misschien zeg ik het niet goed, maar het was altijd net alsof ze voorzichtig, beetje bedremmeld, naar woorden zochten, zeker wanneer het ging over dierbaren die niet waren `teruggekomen’.
Als ik een bericht krijg dat me eraan moet herinneren dat ik dan en dan bij de tandarts of mondhygiëniste moet zijn, staat er een QR-code bij. Met de opdracht die na binnenkomst te scannen. Dat apparaatje staat parmantig op de balie waarachter twee vrouwen zitten. Tegen hen zei je in een andere tijd, niet lang geleden, wie je was en waarvoor je kwam. Zij keken dat op een scherm na, meestal moest je iets herhalen, bijvoorbeeld je geboortedatum, en daarna kreeg je een compliment: “Helemaal goed.” Gevolgd door: “Neemt u daar maar plaats. Dan wordt u geroepen.”
Goed voor mijn humeur, die foto van een lachende postbode, gisteren in deze krant. In uniform ook nog, inclusief pet. Foto is uit 2012, ik dacht dat het uniform toen al lang was afgeschaft. Kan haast niet geloven dat het niet zo was, maar misschien had de postbode het vanwege zijn afscheid aangetrokken, want de foto is gemaakt op zijn laatste werkdag. Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was, want dat was het in veel gevallen niet, niets is lang geleden, maar dit type postbode is wel uit een andere tijd. Zijn gezag was gemoedelijk.
Je denkt dat het niet waar is, je wilt dat graag denken, maar misschien is het toch waar of een beetje waar, maar wel waar genoeg: de formatie ligt min of meer even stil vanwege de voorjaarsvakantie. Ja, de informateur moet zich in alles verdiepen, maar die voorjaarsvakantie is niet onbelangrijk in de trage gang van zaken. En over een paar weken is het paasvakantie, niet zo lang daarna de meivakantie en daarna is het weer tijd voor de voorbereidingen op de zomervakantie. Het land wordt geobsedeerd door vakantie.
Aan het begin van deze eeuw ging ik met een collega (v) voor een radioprogramma van de VPRO naar evenementen waar we normaal nooit aan toekwamen. Daarvan deden we dan gul verslag. Ik noem Holiday on Ice. Of een Woonbeurs. En natuurlijk de Huishoudbeurs die vandaag weer openbloeit in de Amsterdamse Rai. Bezoekers komen uit het hele land, vaak in bussen.
Ze keek weergaloos vrolijk naar binnen, de jonge vrouw die voorbij het huis stepte. Ik kende haar niet, maar door haar lach vergiste ik me misschien en hadden we toch een keer met elkaar te maken gehad. Sommige mensen kunnen zwaaien met hun lach. Daarom zwaaide ik terug. Ze had een kordate manier van steppen, ze ging ook vrij snel, haar dynamiek straalde opgetogen vrijheid uit: wie doet me wat?
Ernstige dag gisteren. Ja, Valentijnsdag, maar ik heb er niets van gemerkt, wat verder niet erg is, maar het maakte de dag wel ernstig. Het formatiedebat natuurlijk: ook enorm ernstig. Ook was het Aswoensdag, een opmerkelijke dag in mijn katholieke jeugd. Carnaval was voorbij, vastentijd begon en je moest naar de kerk waar de pastoor met natte as een kruisje op je voorhoofd plaatste, terwijl hij nadrukkelijk zei dat je stof was en tot stof zou wederkeren, best een pittige boodschap voor een jongen met het Echte Leven aan de horizon.
“Doe toch gezellig mee!” Is al vaak tegen me gezegd. Laatste jaren niet meer omdat de oproep doelloos bleek, maar daarvoor wel. Niet omdat ik sikkeneurig was, maar het zat niet zo in me, gezellig meedoen. Ik wilde heus wel, maar wist niet hoe en terwijl ik er me best voor deed, was het vooral te zien dat ik het probéérde. En dat is remmende dynamiek voor iedereen die van nature gewend is aan alles gezellig mee te doen, overal en altijd.
Verstandig verbond ik altijd met saai. Nog steeds, maar zeker in mijn jeugd. Mijn moeder had gelukkig niet veel erge zinnetjes in huis, maar deze zat in haar standaardrepertoire: “Doe wel verstandig, jongen.” Aan haar toon hoorde ik dat het om een staat van zijn ging die ik waarschijnlijk nooit zou bereiken, maar ik moest wel mijn best doen. Ik vond het ook een matig hanteerbaar advies, verstandig doen, want je moest dan, zeker in mijn geval, iets doen zonder te weten hoe.
Niets doen is belangrijk, lees en hoor ik steeds vaker. Ik heb mijn handen veel te vol aan van alles, gun me dan ook nauwelijks de tijd daarover na te denken, maar soms moet het. Bijvoorbeeld omdat in Engeland op sportscholen het Nederlandse niksen wordt getraind, wat ik een vreemde activiteit voor een sportschool vind. Ik snap ook niet precies hoe het gaat. Ja, je moet niet bezig zijn met het resultaat van wat je doet. Klinkt me zo abstract in de oren dat ik zeker weet er nog niet aan toe te zijn.
