De zomer is nog te jong om teruggekeerde vakantiegangers te ontmoeten. Met vakantieverhalen. Ja, mijn bevriende buren zijn een uitzondering. Ze stuurden om de dag een veelzeggend fotootje en al die fotootjes samen vertellen helder voldoende over de vakantie. Uitstekend. Lastige eigenschap van me is dat vakantieverhalen me al gauw vervelen, terwijl ik iedereen het allerbeste gun.
Graag lees ik van alles over de Olympische Spelen die morgen beginnen. In deze krant was het gisteren een gesprek met oud-judoka Edith Bosch die ik altijd graag aan het werk zag, ook om mijn eigen judoverleden voorgoed te laten verdwijnen onder het zand van de tijd. “Hij is een gevaar voor zichzelf,” kwam de judoleraar tegen mijn moeder zeggen en daarmee zette hij een punt achter mijn korte leven als jeugdig judoka.
Nog steeds vind ik het jammer dat er in wachtkamers in het medische circuit geen tijdschriften meer liggen. Terechte maatregel, iedereen zit krampachtig het mobieltje te bestuderen, maar toch, ze hoorden zo bij je wachtkamerbeleving. Vooral tijdschriften die je normaal nooit onder ogen kwamen, bijvoorbeeld vol berichten over Bekende Nederlanders die je niet kent.
Bij veel sta je niet stil en dat is maar goed ook, want zo komen er nog meer verrassingen dan er al zijn. Als Trump president wordt, wat door alle hogere machten moet worden voorkomen, is de nieuwe vicepresident James David Vance, over wie we de afgelopen dagen al het nodige konden lezen. Nieuw was voor mij dat zijn baard voor veel Amerikanen aanleiding is er ook een te laten groeien.
De wereldwijde computerstoring vorige week veroorzaakt zacht de vraag hoe het met ons zou gaan als ineens alles was zoals twintig, dertig jaar geleden. Dat sommige ziekenhuizen, nou ja, veel ziekenhuizen overal in de wereld enorme hinder ondervonden, dat is natuurlijk rampzalig, maar die gang van zaken mogen we niet onder praktische ongemakken scharen.
Wanneer mensen doen alsof de publieke ruimte uitsluitend van hen is en dat ze daarin precies kunnen doen wat ze willen, voel ik niet alleen ergernis en vaak verbijstering, maar ook schaamte. Van die schaamte zou ik onderhand best eens af willen, maar dat lukt niet. Ik maak deel uit van een omgeving waarin dat gewoon maar gebeurt, dat is het.
Mensen die met volle teugen genieten als ze er voor hen wordt geapplaudisseerd, veroorzaken mij bij vrolijke ontroering, zeker als goed te merken is dat het hen niet vaak overkomt. De intocht van de Vierdaagse hoorde bij mijn opvoeding en in mijn kindertijd was die er dus al, die vrolijke ontroering. Dit jaar lukt het me helaas niet erbij te zijn, maar ik kan me precies voorstellen wat er allemaal te zien is.
Welke gebeurtenissen in je leven zijn zo schokkend dat je je herinnert waar je was toen je er voor het eerst over hoorde? Word je ook weleens gevraagd: “Waar was je toen je hoorde dat president Kennedy was vermoord?” Degene die deze vraag stelt, weet het van zichzelf en zegt het na jouw antwoord. Een manier om ontsteltenis te delen. Meestal gaat het om schokkende momenten, met als uitzondering de eerste maanlanding, hoewel daar niet zo vaak naar gevraagd wordt als bijvoorbeeld naar waar je was op 11 september 2001.
In de file sta ik achter een leverkleurig busje waarop onder de afbeelding van een brood in grote letters BROODZAKELIJK staat. Het is duidelijk dat ik in een file ben beland die heel wat tijd gaat kosten, ik moet het dus lang met deze woordspeling doen, terwijl ik iemand ben die de meeste woordspelingen niet verdraagt. Veel woorden hebben het al zo moeilijk, dan moet je er niet ook nog mee gaan spelen. Maar ik besluit dat staren naar BROODZAKELIJK prima voor mijn karakter kan zijn, je krijgt er vast minder praatjes van.
