Dat je pannenkoek moet schrijven en niet pannekoek, weet ik, maar ik ben vóór de versie zonder –n en ik geloof dat het stiekem ook best mag. Maar goed, daar gaat het niet om.
Vanavond en vannacht zijn er heel wat vallende sterren te zien. Afgelopen nacht geloof ik ook, maar toen had ik dringende bezigheden binnenshuis. Hoe het zit met vallende sterren is me al vaak helder uitgelegd, vooral toen ik jong was en me veel uitgelegd moest worden, maar die informatie werd overschaduwd door donkere nervositeit. Dat kwam doordat je een wens moest of mocht doen, maar dan wel heel vlug, want als de vallende ster gevallen was, stelde je wens niets meer voor.
Precair vrouwenonderwerp, maar ik moet het niet schuwen: de overgang. Ik ben er niet zo thuis in, hoewel ik er natuurlijk wel mee te maken heb gehad, maar hoe ik er ongeveer mee omging, heb ik niet opgeslagen in mijn kastje met nuttige weetjes.
Forse windstoten vandaag. Gisterochtend hoorde ik het al op radionieuws van 7 uur. De nieuwslezer voegde er een advies aan toe voor de kampeerders onder ons: we moesten controleren of de tentharingen stevig in de grond stonden. Of het precies die woorden waren, weet ik niet meer, maar zoiets. Ik vond het een fijne huishoudelijke mededeling.
Krijgt mijn levensloopstress een gevoelige optater als ik niet zeker weet of ik witwasklant bent? Misschien heb ik bij mijn bank wel een neutraal risicoprofiel, maar daarover kun je niet bellen waarschijnlijk: “Kunt u me zeggen hoe het zit met mijn risicoprofiel?” Het woord `risicoprofiel’ is nieuw in mijn leven. `Levensloopstress’ natuurlijk ook en ik heb geen idee of ik daaraan iets moet of juist niet. Van die mistige ambivalentie word ik trouwens nogal nerveus. Maar vandaag houd ik het even bij risicoprofiel.
Toen deze week de autogordelkwestie werd aangesneden, dacht ik uiteraard aan mijn eigen omgang met die voorziening. Op de grote weg, geen punt, gordel altijd om. Ik heb een auto uit 1993 en soms doet de gordel niet altijd mee met wat ik wil. Moet dan langs de kant van de weg gaan staan om het ding uit zijn ruststand te rukken. Ik probeer dat ontspannen doen, maar dat ben ik niet.
Iemand tegenkomen en dan een tijdje staan praten over wanneer we elkaar voor het laatst gezien hebben. Lang geleden, dat is duidelijk. Waar was het dan? Op een feestje? Ja, vast op een feestje, want we stonden te lachen. Dat weten we zeker, er was iets vrolijks aan de hand. Dat gebeurt vaak, dus die vage herinnering helpt nauwelijks. Waarom vinden we het belangrijk dat we het eens worden over de laatste keer dat we elkaar zagen en hoe dat ging? “Dinges was er ook bij,” zegt de ander. “Kom, je weet wel.”
Nog steeds is mijn overtuiging dat het goed is als er niet altijd méér gebeurt dan er al gebeurt. Voorbeeld in de spoorsfeer: nog niet zo lang geleden zat of stond je op een perron te wachten op de trein. Dat was het: jij op een perron en de trein die er nog niet was, momenten die een zekere schoonheid konden hebben, omdat je bijvoorbeeld dacht aan iets waaraan je die dag nog niet had gedacht. Gedachten die zich tijdens wachttijd voordoen, zijn meestal extra gedachten.
Als ik een trendwatcher hoor praten, denk ik bijna altijd: wat is het toch een grappige vorm van verlakkerij. Maar goed, ze voorzien blijkbaar in een behoefte, niet in een van mij, maar dat zegt niets. Soms lijkt het me dat het best eens waar zou kunnen zijn wat een trendwatcher over een verschijnsel of ontwikkeling beweert, maar in de meeste gevallen is er niemand die er niet hetzelfde over zou zeggen. Maakt niets uit, we houden van dat soort onzin en willen niet weten dat het inderdaad onzin is.
Minister Schouten wil dat we streekproducten meer waarderen. Ik heb een groot zwak voor deze minister, dus over alles wat ze wil, denk ik met genoegen na. Zou ik een streekproduct uit mijn omgeving kunnen noemen? Tafelzuur. Maar is dat wel een streekproduct? Is het niet een bewerking van een streekproduct? Van uien vooral? Maar zijn er niet in iedere streek uien? Stom dat je niet met grote stelligheid een streekproduct kunt noemen uit de streek waar je woont! Komt misschien ook doordat we er niet trots mee omgaan.
