Het boek van Marjolein Faber, Mij krijgen ze niet klein, zal ik niet lezen. Ik houd niet van boeken waarvan de titel de afloop verraadt. Bovendien heb ik wel wat anders te doen.
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Verschijnselen
Over het weer praat ik niet graag. En klagen is helemaal uitgesloten. Ik ken mensen die eerst een halve zomer lang zeurden dat het te koud was en toen was het ineens weer te warm. Kom op zeg. Wel let ik graag op opvallende verschijnselen die met het weer te maken hebben, verschijnselen in de strikt persoonlijke sfeer. Zo kwam ik deze week een vriend tegen die ik niet herkende. Hij zat op de fiets, ik zat op de fiets, we reden door een stille straat, ik zag hem in de niet zo verre verte naderen en dacht alleen maar: hé, een fietser. Toen we elkaar bijna passeerden, stak hij een hand omhoog en riep mijn naam. Nu moet ik erbij zeggen dat die vriend in een rockband speelt en daar kleedt hij zich naar, ook als hij niet op het podium staat. Altijd slangenleren laarzen, strakke pakken, aanwezige overhemden, zonnebril. Toen ik hem herkende daar op de fiets, snapte ik waarom ik hem zo láát herkende. Hij had uitermate rare zomerkleding aan, een Bulgaarse korte kleuterbroek en daarboven iets wat bij die broek paste, muisgrijs van kleur, een soort speelpakje, ik heb er geen ander woord voor. Normaal stopt hij altijd om een praatje te maken, maar nu niet. En eerlijk gezegd was ik daar blij om, want ik had er iets over moeten zeggen, over die kleding dus. Ik kon echt niet net doen alsof het me niet opviel. Niet dat het een belangrijk gesprek zou worden, maar ik wist bijvoorbeeld niet hoe ik moest beginnen, vooral omdat het weer voor mij dus geen onderwerp is. `Wanneer gaan jullie weer optreden?’ is een matige opening.
Columns
-
-
Toen ik drie jaar was, lag ik in het ziekenhuis. Toestand was ernstig, hersenvliesontsteking, benen waren verlamd, wat jammer was want nog niet zo lang ervoor had ik lopen geleerd, is later weer goed gekomen. De meeste medische handelingen staan me niet meer zo bij, wel herinner... lees meer
-
Natuurlijk kun je de zon geen gedrag toeschrijven, maar in de herfst is dat anders dan in de zomer, minder opdringerig, zachtmoedig, ja. Hoort ook bij het seizoen, waarin we met onze neus op de vergankelijkheid van veel worden gedrukt. Het licht hoort erbij, de geuren ook.
... lees meer -
Nog nooit had ik met een deurwaarder te maken. Afkloppen. Ik ken er zelfs niet een. Er hangt iets dreigends om dat beroep, ik bedoel dat je nooit fluitend koffie gaat zetten wanneer je weet dat de deurwaarder dadelijk aanbelt. Als je dat al weet. Ik geloof dat ze ook ineens bij... lees meer
-
Je wordt er niet vrolijk van. Sommige mensen zeggen dat als ze iets heel erg vinden. Laatst hoorde ik een gesprek tussen reizigers die door Afrika waren getrokken. Ook Oeganda hadden ze aangedaan en daarover zeiden ze: “Je wordt er niet vrolijk van.”
Uiteraard spitste ik de... lees meer -
Gewone mensen bestaan niet. Soms lucht het op dat te zeggen, niet altijd. Maar hoe dan ook: niets is gewoon.
Ik houd van boeken of films waarin mensen van wie iedereen denkt dat ze gewoon zijn, ineens iets ongewoons doen, waardoor ze boven alles uit stijgen of gevaarlijk w... lees meer -
Wat als je iemand wakker maakt die geen zin heeft wakker te worden? Nee, eerst had ik een andere vraag, ook een interessante - en dan bedoel ik uiteraard het antwoord.
Ik zit in de trein en iedereen om me heen is met het mobieltje bezig. Ook in de wachtkamer van de polikli... lees meer -
“Eindelijk kan het grote genieten beginnen.”
Ben op bezoek bij kennis die voorgoed afscheid heeft genomen van een school waaraan hij bijna veertig jaar verbonden was. We drinken een glas en dan zegt hij het, van dat grote genieten. Ik schrijf het met hoofdletters, Het Grote... lees meer -
“Beetje als Dracula. Zo zag je eruit.”
“Dracula?”
“Ja. Met twee van die rode strepen uit je mondhoeken.”
Ik vraag waar dat was. In Leeuwarden. Wat deed ik in hemelsnaam in Leeuwarden? O ja, lezing, met aangenaam diner na afloop. Ergens tijdens dat eten moest ik ho... lees meer -
Zondagavond zag ik beelden van de uitvaart van Charlie Kirk. Stadion vol rouwenden. President van het land erbij, min of meer zijn hele regering, ontzettend veel biddende mensen, wat zegt het over onze tijd?
Charlie Kirk had ik niet zo gevolgd voordat hij werd vermoord. Wis... lees meer -
Is altijd zo geweest dat ik snel ontroerd ben, voor mij dus een leeftijdloze emotie. In mijn kindertijd was ik paar dagen overstuur van de film Bambi. Nog steeds heb ik het regelmatig bij films, maar ook bijvoorbeeld bij tere dynamiek in een dansvoorstelling. Váák door... lees meer
-
Hoe lang is nog even? Als onze premier aan het hardlopen is in de vrije natuur, ver weg van de ontstellende bedomptheid van zijn werkvloer, zal hij vast vaak denken: nog even en dan ben ik er vanaf.
-
Gisterochtend om een uur of zeven sta ik in de deuropening om de vuilniszak naar de hoek te brengen. Moet in een autovrije straat. Vuilniswagen mag er ook niet in.
Het is mijn eerste contact met de buitenwereld, daarom moet ik even om me heen kijken, naar de huizen aan de... lees meer -
Er zijn veel zinnetjes met een vaag alarmerend karakter. Meestal worden ze terloops uitgesproken. Bijvoorbeeld: “Het is er nog niet van gekomen.”
Bijna altijd gaat het dan over iets dat er al lang van had moeten komen, maar ja, zogenaamd geen tijd, andere dingen te doen, la... lees meer -
Links woonden ooit buren die ik niet heb gekend, maar aan wie ik iedere dag even denk. Voor het huis dat ooit hun woning was, zijn twee Stolpersteine, struikelstenen. Daarop hun namen: Mozes Samson van der Woude, (geboren in 1887) en Jansje van der Woude-Moscoviter (geboren in 1... lees meer