Tijdje geleden sprak ik op een feestje een vrolijke en vriendelijk vrouw die zei dat ze al bijna dertig jaar in het basisonderwijs werkzaam was, maar daar nu mee stopte. Ze had er genoeg van na schooltijd ouders te moeten spreken die verhaal kwamen halen. Dan had ze hun kind de dag ervoor een standje gegeven of gemaand alsjeblieft een beetje op te schieten. Ik vroeg of ze dat schreeuwend had gedaan? Nee, schreeuwen vond ze potsierlijk, maar haar toon was streng geweest, anders werd niet duidelijk wat ze bedoelde.
Ergens in huis moet ik een zaklantaarn hebben. Geen idee waar. Ik denk er ook nooit aan. Ja, eergisteren toen ik in deze krant een stuk las over preppen, een woord waarmee ik nog geen band heb, wat ook komt door wat het betekent: dat je voorbereid bent op rampen.
Voor mij is het een woord uit een tijd die ver weg lijkt: Tupperware. Nu de fabrikant failliet is, besef ik dat het er al die tijd gewoon was. Blijkbaar is de rol van al die bakjes nu uitgespeeld. Misschien bewaren we minder eten, geen idee.
In de schoenenwinkel maak ik meteen een fout, ik vraag: “Heeft u ook gewone schoenen?” Het meisje dat me vroeg of ze me kon helpen, kijkt niet geïrriteerd. Ik zie dat ze zich een tijd voor de geest probeert te halen waarin ze weleens dat soort vragen heeft gehoord. Alles was toen anders, maar hoe anders, ja, dat is ze vergeten en misschien is het ook beter dat ze dat niet meer weet. “Gewone schoenen,” herhaalt ze, niet eens als vraag, maar als twee stoffige woorden. Ik wijs om me heen: “Ik zie alleen maar sneakers.”
Er zijn situaties waarin het gebruik van voor- én achternaam iets intimiderends kan hebben. Voorbeeld: een receptie waarin je niet zo veel zin hebt, maar je moet er nu eenmaal zijn. Je kent weinig mensen, staat op het punt de frisse buitenlucht op te zoeken en daar komt dan ineens een vage kennis van vroeger op je af, met vastberaden tred. Je herinnert je niet veel van hem, behalve dat hij nóóit ontevreden over zichzelf was, een eigenschap die je behoorlijk benauwend vindt.
Is een bewindspersoon die zich identificeert als vrouw, verplicht vandaag een hoedje op te zetten? Of hoed? Tegen sommige hoeden moet je geen hoedje zeggen, want daarvoor heeft het object een te heftig volume. Ik weet het natuurlijk niet, maar ik zie mevrouw Keijzer straks met een grote hoed. Ze heeft een hoedenhoofd, sterker nog: een complete hoedenuitstraling. Kan niet gezegd worden van mevrouw Agema. Ik zie haar meer met een klein dingetje, met een veertje of veren.
Voor een populaire winkelstraat op zaterdagmiddag moet je extreem gemotiveerd zijn. Was ik niet, maar moest er toch zijn, op het laatste moment een cadeau kopen voor iemand van wie ik de verjaardag vergeten was, wat me vaak gebeurt met verjaardagen. Ergens moet ik een verjaardagskalender hebben, maar geen idee waar. Zelf hecht ik nauwelijks aan mijn verjaardag, dat zal er mee te maken hebben. Niet omdat ik ouder word, als kind had ik het ook al: ik houd niet van middelpuntigheid. Ook niet van gesprekjes over die verjaardag: “En? Jaartje ouder, hè, hoe voel je je?”
Aan voetballers die geïnterviewd worden, merk je meteen wie mediatraining hebben gevolgd. Zijn een paar elementaire dingen: niet al tijdens de vraag laten zien dat je al weet wat je gaat antwoorden, de tijd nemen, vaak `kansen creëren’ en `relevant’ zeggen en als de vraag je niet bevalt, een antwoord geven dat weinig met die vraag te maken heeft, terwijl het net lijkt alsof dat wel zo is. `Open kijken’ is ook belangrijk.
Nu de zomer het min of meer heeft opgegeven, schiet me van alles te binnen waartoe ik de afgelopen maanden niet kwam. Of maanden, de zomer was veel te kort om over máánden te spreken.
Slim concept: Franse zakenman koopt bij verzendbedrijven pakjes op die om wat voor reden dan ook niet bezorgd konden worden en werden teruggestuurd. Zijn er nogal wat. Alleen al in Europa worden er per maand 150 ton van dat soort pakketjes vernietigd. Niet allemaal dus. Die zakenman verpakt ze opnieuw en verkoopt ze aan mensen die dus niet weten wat ze kopen, maar dat vinden ze spannend. Een beleving!
