Altijd voel ik schaamte wanneer bijvoorbeeld een atleet die zojuist een record heeft gebroken en huilend van vreugde en uitputting op weg is naar de huldiging, staande wordt gehouden door een verslaggever die indringend vraagt: “Wat gaat er door je heen?” Het antwoord is aan de atleet te zien, maar er moeten woorden voor komen en die zijn er niet. Toch is er een stamelende aanzet tot een onmogelijke reactie. Wij, kijkers, zijn meteen vergeten wat er is gezegd.
Herna Verhagen stopt als topvrouw van PostNL, bericht zal niemand ontgaan zijn. Blijf je topvrouw als je vertrokken bent? Misschien is het een levenslange eretitel. Ik blijf het een prachtig woord vinden, topvrouw, ook in de privésfeer. Ze wordt enorm geprezen, bijvoorbeeld omdat ze het bedrijf gedigitaliseerd heeft. Ook omdat ze het internationale netwerk heeft uitgebreid. Maar vooral omdat ze de boel overeind heeft weten te houden.
“Nagelbijtend spannend is het!”” “Ja, zeg dat wel: nagelbijtend.” Ja, we zullen vandaag vast paar keer tegen elkaar zeggen dat we de Amerikaanse verkiezingen nagelbijtend spannend vinden. Ze zijn nog nooit zo nagelbijtend spannend geweest. Eerder spraken we het woord nagelbijtend niet zo vaak uit. Nog niet zo lang geleden was het er niet. In een praatprogramma stak het ineens de kop op, een stoere deskundige sprak het parmantig uit: nagelbijtend.
Als de jonge spelers van SDZ (Samenspel Doet Zegevieren) niet hoeven te voetballen of te trainen om nog beter te voetballen en als ze niet opgeëist worden door computerspelen (best veel voorwaarden, merk ik nu), doen we soms een spelletje met een toren. Die toren bestaat uit kleine houten balkjes. Je moet dan om de beurt een balkje of meer balkjes eruit halen, een gang van zaken die we zo lang mogelijk proberen vol te houden, tamelijk zenuwslopend, maar ja, ineens stort die toren toch in, spectaculair moment, niet zelden licht teleurstellend. Soms gaat dat heel snel.
Soms hoef je een artikel niet te lezen om te weten waar het over gaat. Er zijn een paar woorden die eruit springen, hoeft er maar één te zijn en je voelt uit welke hoek de wind waait. Voorbeeld: pindakaas. Lichte neiging tot geeuwen, want er staat vast dat pindakaas niet gezond is. En je hebt helemaal geen zin daar kennis van te nemen, want dat heb je een jaar of dertig geleden al eens gedaan. Artikel sla ik over.
Op het moment dat ik dit schrijf, gisteren, is er nog niets gebeurd, maar dadelijk wel, en ik weet niet wat, want het is mijn eerste keer. Vanwege Halloween komen er kinderen aan de deur, `ze trekken door de buurt’, aldus het bericht dat ik vorige week las in de buurtapp, en of ik bereid was de deur voor ze te openen en met `een kleine versnapering’ klaar te staan. Als je op zoiets niet reageert voel je je meteen een zonderling, dus ik stuurde een bevestigend appje. Kwam per ommegaande een nieuw bericht: “We nemen je op in de route.”
We maken graag lijstjes: beste films, beste boeken, mooiste plekken op aarde of in Nederland, beste liedjes, grootste ergernissen. Aantrekkelijke bezigheid tijdens het natafelen met vrienden. Of tijdens lange autoritten.
Nooit zeggen dat iets komt `door een samenloop van omstandigheden’, want er is altijd sprake van een samenloop van omstandigheden. Je hebt ze niet altijd in de gaten, die omstandigheden, maar ze zijn er wel, zelfs als je in diepe rust bent. We leven nu eenmaal te midden van omstandigheden. Die zijn onvermijdelijk. Ik las dat minister Faber nog maar één woordvoerder over heeft. Ze had er eerst drie. Een vertrok uit eigen beweging. De ander werd op verlof gestuurd, wat niet enorm vrijwillig klinkt. O ja, het heet: een samenloop van omstandigheden.
Of het nog aan de orde is, weet ik niet, maar in mijn kindertijd waren er volwassenen die zich minachtend konden uitlaten over moderne abstracte kunst. Ik zeg met nadruk dat het volwassenen waren, kinderen deden dat niet, misschien omdat veel in hun hoofd op abstracte kunst leek.
Nederland moet een onaantrekkelijk land worden voor iedereen die hier veiligheid zoekt. Niet een beetje onaantrekkelijk, érg onaantrekkelijk. De hoogste overheid gaat zich hiervoor inzetten. Kort door de bocht samengevat, maar het komt erop neer. De samenleving die toch al steeds complexer is geworden, wordt hier niet samenleefbaarder door, maar dat is ook niet de bedoeling.
