Tijdens zijn werkzaamheden spreekt mijn kapper altijd intens over de werking van de menselijke geest. Ik kom al zestien jaar bij hem en ben inmiddels thuisgeraakt in gebieden tussen hemel en aarde waarvan ik eerder geen weet had. Jij verlaat zijn zaak altijd met minder haar, maar wel met veel stof tot nadenken.
Het woord kom ik soms nog tegen, maar het is alleen maar een woord. Natuurlijk, het stáát voor iets, maar ik heb er verder weinig mee. In mijn kindertijd was dat anders: lunchroom. Mijn moeder ging er weleens heen. Aan het einde van de ochtend. Daar ontmoette ze een vriendin, met wie ze dus iets at. Ik was daarvan onder de indruk. Hoe oud was ik? Jaar of zeven, de jaren vijftig waren nog niet voorbij. Thuis kon je natuurlijk ook eten, maar mijn moeder ging ervoor de deur uit, nadat ze zich had omgekleed.
Soms hoor je iets met een half oor. Ik had dat eergisteren tijdens het journaal van 8 uur. Het ging over stress bij peuters en kleuters. Daarvan was wel degelijk sprake en we moesten dat niet onderschatten. Ik was nogal gespannen met iets anders bezig, maar merkte wel dat het ook helemaal niet in me opkwam het te onderschatten, maar uiteraard vroeg ik me ook af hoe het met mij zat in die leeftijdsfase, niet om alle aandacht naar mezelf te trekken, als ex-peuter en ex-kleuter, maar om me te kunnen verplaatsen in de problematiek.
Als iemand belooft voor `rust in de tent’ te zorgen, is waakzaamheid geboden. Je noemt een plek of een organisatie niet voor niets `een tent’. Op een kampeerterrein of in de stilte van de vrije natuur is een tent een voorziening die veel mensen ontspanning biedt (om heel veel redenen mij niet), maar daarbuiten in het geheel niet. `Tent’ wordt altijd fel en grijnzend uitgesproken: tènt. Het gaat niet om de tent als tent, maar om wie zich in die tent ophouden.
Soms zegt iemand iets tegen je dat hartstikke waar is, terwijl je het niet per se wilt horen. Hoe ga je daarmee om? Gisteren begon het met de verwarmingsketel. Toen die 4 jaar geleden werd geplaatst, zei de installateur dat het de Rolls-Royce onder de verwarmingsketels was. Van die typering was ik erg onder de indruk. Van Roll-Royces heb ik geen verstand, van verwarmingsketels ook niet, het enige wat ik weet is dat de onze er om de haverklap mee stopt. Gevoelige voorziening, denk ik. Daarom was de installateur er gisteren. Met een collega.
Was het niet van plan en misschien had ik het wel van plan moeten zijn, maar ik was het niet en waarom niet kan ik niet zeggen. Maar toch deed ik het! Maandag naar het eerste Sinterklaasjournaal kijken! Natuurlijk omdat ik Dieuwertje Blok graag zie. Ik vind haar enorm geruststellend en voor mij mag ze alle journaals presenteren. Er is niemand die het grote en kleine nieuws zó innig kan delen. Als iets erg is, vindt ze het namens ons écht erg en een mooi en leuk bericht maakt ze nog mooier en leuker.
Tot vlak voor haar dood zei mijn moeder vaak tegen me: “Doe wel verstandig, jongen.” Nu zij het niet meer zegt, zeg ik het een paar keer per dag tegen mezelf: “Doe wel verstandig, jongen.” Er is vaak aanleiding toe, soms een ingewikkelde, meestal een simpele.
Nog niet zo lang geleden dacht ik aan het begin van een week als deze: ha, eindelijk weer de Sinterklaastijd! Misschien had ik zelfs zo’n Sinterklaas bij de blokkeerfriezen grappig gevonden. Op de radio hoor ik hem raar knauwen en ik begreep dat hij op klompen liep. En ik herinnerde me dat ik altijd geïnteresseerd was in sinterklazen met wie iets mis was. Heb er vaak over geschreven. Uiteraard vertoont internet hilarische filmpjes, maar ik heb het nu over situaties die je niet met iedereen hoefde te delen. Sinterklaas die met Piet in een steegje fel staat te ruziën.
Natuurlijk koop ik de heruitgave van het witte album van The Beatles, The White Album, vijftig jaar geleden verschenen, en nu in een versie die de opnamen van toen het meest recht doen. Dat laatste heb ik van horen zeggen, ik moet nog luisteren. Volgens mij was het vijftig jaar geleden een zaterdagmiddag toen ik op mijn kamer voor de radio zat. De dubbelelpee (dat is het woord) werd in zijn gehéél gedraaid. Zo herinner ik het me, ik weet niet zeker of ik die herinnering moet vertrouwen, want daarvoor was ik die novembermiddag te gespannen.
Weten we nog wanneer Halbe Zijlstra de politiek moest verlaten? En waarom ook alweer? Dat laatste herinner ik me nog maar vaag. Iets mooier gemaakt dan het was, leugentje. Maar wanneer? Ik dacht dat het lang geleden was, ergens vorig jaar. Is niet zo, begin dit jaar.
