Helder: als politicus moet je altijd op je woorden letten, in het openbaar, maar privé ook, online of offline. Dat is wat Etiquette- en imagodeskundige Anne-Marie van Leggelo zegt, gisteren in deze krant. Ze heeft een bureau voor goede manieren, weet dus waarover ze het heeft. Aanleiding is een aanleiding waarover we onderhand maar eens op moeten houden, maar toch nog even aanleiding is: Hans Wijers die Dilan Yesligöz in een appje een feeks noemde. Hij had het anders moeten zeggen. Hoe dan? Ik doe een gokje: moeilijke vrouw.
Wanneer ik in mijn geboorteplaats ben, loop ik soms langs plekken uit mijn jeugd. Wie doet dat niet? Ik kan ook in mijn herinneringen daar zijn, maar in het echt is het anders. Als kind was ik graag alleen en zocht ik naar stille plekken, in het bos bij ons in de buurt, aan de rand van de stad. Niet zelden werd je ineens tegengehouden door een paaltje waarop een blauw bordje hing, met witte letters: Verboden toegang. En daaronder: Voor onbevoegden. Daaronder: Art. 461 Wetb.v.Strafr.
Jongste familielid werd tien dagen geleden 4 en ging vrijdag voor het eerst naar school. Heet niet meer kleuterschool, maar Groep 1, wat best hoog klinkt. Zelf had ik niets tegen kleuterschool. Inhoudelijk vond ik het een heldere aanduiding en waarom het anders moest weet ik niet, maar dat heb ik met veel dingen die anders moeten.
Fantastische locatie: de wandelgangen. Er bestaat geen plattegrond van, maar ze zijn wel overal, lange en korte. Er valt van alles in te beluisteren. En daar is altijd iets mee, ik bedoel: het zijn geen mededelingen die met de koetjes en kalfjes in de wei rondhangen.
Beetje verbaasd was toen ik eerder deze week hoorde wat het meest stressvolle beroep is in dit land. Werd met zwaar geschut onderzocht en er kwam uit: apothekersassistent.
Met bewondering luister en kijk ik naar mensen die zo’n beetje alles helder kunnen uitleggen en daarbij niet de indruk maken het erg te vinden dat te doen. Je ziet ze vaak in praatprogramma’s, maar komt ze soms ook tegen in je dagelijks leven. Heldere taal, zinnen met kop en staart, enthousiaste oogopslag, levendige handgebaren die soepel ondersteunen wat ze allemaal beweren. En niet te beroerd alles in andere bewoordingen te herhalen.
Bijgehouden heb ik het niet, maar ik geloof dat president Trump sinds hij gekozen is, nooit één dag uit het nieuws is geweest. Bij eerdere Amerikaanse presidenten hebben we dat, geloof ik, nog niet meegemaakt. En ook bijna iedere dag een foto, meestal in dat blauwe pak, vaak met een pet op. Ik denk dikwijls: hoeft niet, we wéten hoe hij eruitziet, waarom niet een foto die met het bericht te maken heeft.
We zijn gewaarschuwd, maar zoals het soms gaat met waarschuwingen: hoe serieus nemen we die? Vaker dan verstandig is, zeg ik: we zien het tegen die tijd wel. En als die tijd gekomen is, zie ik niets, want dan is het donker. Daarover gaan de waarschuwingen die ik nu bedoel. Het elektriciteitsnet dat steeds meer onder druk kom te staan! Wanneer de stroom omhoog schiet, kan die ineens uitvallen. Kun je met mensen ook hebben.
Was schrikken zaterdagavond toen het Journaal begon. In de aankondiging van wat aan de orde zou komen, had de presentator het over een hel. Je dacht meteen aan een brandhaard in de wereld, maar nee, ging over oudejaarsavond, de uren daarvoor en daarna: het Nationale Vuurwerk in Rotterdam gaat niet door! Eerlijk gezegd wist ik niet dat dat er was, maar dat komt doordat ik weinig heb met vuurwerk. De oogarts die je vaker aan het einde van het jaar op televisie ziet, zei bang te zijn voor meer ongelukken dan ooit, overal in het land.
In mijn rooms-katholieke jeugd, waarover ik geen klachten heb en waarvan ik geen blijvende problemen heb overgehouden, speelde Maria een belangrijke rol. Aan het begin van de schooldag moesten we klassikaal uit één mond `Wees gegroet Maria, vol van genade’ bidden. Wat dat `vol van genade’ was, wist ik niet, maar ik ging er verder ook niet over piekeren.
