Het is informatie die me van mijn stuk brengt. Zeg of schrijf ik bijna nooit: van mijn stuk brengen. Als je die uitdrukking paar keer achter elkaar gebruikt, worden het rare woorden. Welk stuk? Morgen wordt in Space Expo, Noordwijk, een meteoriet geveild, vijf miljard jaar oud, 240 kilo. De directeur van het museum – het is toch een museum, niet uitsluitend een soort beleving?- hoopt dat de steen terechtkomt bij een liefhebber, liefst een Nederlander. Niet bij een rijke stinkerd in het buitenland.
Er zijn van die beelden die je minstens paar dagen bij blijven. Nu bijvoorbeeld de foto van de auto waarin premier Schoof zat, op de oprijlaan naar het paleis van de koning waar het gehavende kneuzenkabinet als enige punt op de agenda stond. In de verte de trap waarop dat kabinet zich voor het eerst presenteerde, met de koning midden vooraan. Aan zijn gezicht was te zien dat hij dacht: wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Wanneer was het ook alweer? Nu stond er één lakei klaar om de voorname deur voor de premier op te doen.
Wanneer ik aan mijn vader denk, wat ik vaak doe, probeer ik me niet voor te stellen wat hij vindt van wat ik doe en laat, is meer iets voor mijn moeder (`Kijk je wel uit, jongen!’), maar aan hoe hij nu om zich heen kijkt, naar de kleine wereld, naar de grote wereld. Deze dagen is het vrij specifiek: NEC. Mijn vader leefde vooral in zijn hoofd en daarom ook in zijn werkkamer, waar hij zich bezighield met kwesties die met het medisch recht te maken hadden. NEC was een opmerkelijke uitzondering.
Natuurlijk moet ik niet overdrijven of al te gevoelig doen, maar ik probeer zo min mogelijk in winkels te zijn. En als het moet, en het moet helaas vaker dan me lief is, alsjeblieft niet te lang. Paar uitzonderingen: muziekwinkel, boekhandel, kantoorboekhandel, zeker als het gaat om het kopen van een potje inkt – ik schrijf nog veel met de hand en dan het liefst met vulpen, houd van de geur van inkt en hoe de prachtvloeistof op het papier opdroogt.
Of het nog te zien is, weet ik niet – zit niet vaak voor het televisietoestel, maar het programma Hello Goodbye vind ik aantrekkelijk. Ik hoop dat het altijd blijft bestaan. Joris Linssen spreekt mensen aan die op Schiphol wachten op familie of vrienden die een tijdje of langer dan een tijdje in het buitenland zijn geweest. Hij kan door zijn vragen die van oprechte interesse getuigen, belangrijke momenten uit levens oproepen.
Er doet zich weer een nieuw type mens voor: de gevallen oudere. Hoe gaan we daarmee om? Hoe gaat de gevallen oudere met zichzelf om? En altijd wil ik weten: wanneer ben je oudere? Wat er aan de hand is als je gevallen bent, is hartstikke duidelijk. Wat is het verschil tussen een gevallen jongere en een gevallen oudere? De laatste zal moeilijker overeind komen, maar bij de gevallen jongere kan dat ook voorkomen. Hangt van de val af: waar, waar vanaf, harde of zachte val, in wat voor positie terechtgekomen.
Ben je of word je? Ben je kunstenaar of word je dat? Of wil je dat? Laatste wil niet altijd zeggen dat het lukt. Ik vraag het me soms, nee, vaak af wanneer ik ouders met kinderen zie. Iedereen kan zomaar ouder worden, niet zelden gebeurt het zelfs per ongeluk, maar dat wil allerminst zeggen dat je het bent, terwijl je wel in belangrijke mate het welbevinden en de toekomst van dat kind bepaalt. Ik snap heus wel dat er geen examen voor in het leven moet worden geroepen, maar iets meer bezinning zou geen kwaad kunnen, met als uitgangspunt de vraag: “Kúnnen wij het wel?”
Al een paar weken staat een groot deel van onze autovrije straat vol bedrijfsbusjes, want een stuk of vijf huizen worden sterk onder handen genomen, van binnen en van buiten. Dagelijks voel ik opluchting dat het niet om mijn huis gaat. Vorig jaar werd hier de voor- en achterkant geschilderd en de schilders hoeven dan in principe niet inpandig te zijn, maar toch word je als thuiswerkende zzp’er hevig ontregeld. Ook als je dat niet bent: je leven wordt min of meer overgenomen.
Graag prijs ik vaak de foto- en filmgenieke omgeving waarin ik woon, bruggetje, water, fijn uitzicht over dat water. Ieder dag minstens twee bruidsparen. Ik sta heus niet de hele dag voor het raam, maar als ik er een zie, moet ik er altijd even naar kijken. Het is geen romantische vertedering of zoiets, meer verwondering. Soms voel ik de neiging het raam open te zetten en te roepen: “Doe maar niet alsjeblieft!” Maar ja, waar zou ik me mee bemoeien?
