Vlees eet ik nog maar zelden, maar soms denk ik: waarom vandaag niet? Op die vraag zijn veel antwoorden mogelijk, maar ik ben niet altijd in de stemming die allemaal te overwegen. Zaterdag sta ik bij de slager. En op zaterdag is het daar druk, buiten heeft zich een beschaafde ri... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Kwetsbaar
Mensen onderbreken is haast nooit goed. Denk aan de mop! Vertellen is een kunst, een mop vertellen helemaal. Mijn relatie met de mop is broos. Kan er helaas alleen naar luisteren als die goed wordt verteld. Er zijn maar weinig mensen die dat kunnen. Als ik mijn omgeving ruim zie misschien twee of drie. Erg is als iemand die een mop vertelt, gecorrigeerd wordt door een ander, zeker als het echtpaar betreft. Man begint: `In de dierentuin loopt de oppasser… ’ Zijn vrouw onderbreekt: `Hondje, dat was geen oppasser, maar de directeur van de dierentuin.’ Zegt die man: `Maar die oppasser ziet toch dat twee leeuwen…’ De vrouw schudt haar hoofd: `Nee, de directeur! Die ziet dat! En dan roept hij er dus een oppasser bij.’ Man begint opnieuw: `In de dierentuin loopt de directeur…’ Zijn vrouw legt haar hand op zijn onderarm: `Je moet wel zeggen dat het bijna sluitingstijd is, anders is het raar.’ Ik denk hieraan als ik op het station van Amsterdam ben. Ik hoor een vrouw aan een man vragen hoe ze in Eindhoven moet komen. Man zegt dat ze via Nijmegen moet reizen. Lijkt me onzin. Ik ga me ermee bemoeien en raad de trein naar Maastricht aan. De man roept dat je dan nooit in Eindhoven komt. Ik snap het, hij kent de NS beter dan de beloofde dienstregeling, maar toch, Nijmegen is een omweg, ik weet het zéker. En dan dien ik mezelf theoretisch een vuistslag toe: alsjeblieft kop houden! Alles wat we doen, alles wat we proberen te doen, alles wat we willen bewerkstelligen is zo kwetsbaar. Ook wat hapert, vraagt om respect.
Columns
-
-
Zal nooit ophouden: in onze bioscopen is weer een film te zien waarin de duivel zich in een jonge vrouw vestigt en dan komt er een priester die aan dat ongemak een einde maakt. Lukt niet meteen. Eerst laat de duivel de vrouw vanuit haar bed een heleboel ellende veroorzaken en tu... lees meer
-
Het leven wordt weer gewoon. Hoorde ik iemand zeggen: “Ja, de zomer is voorbij. Het leven wordt weer gewoon.”
-
Toen het maandag september werd, besloot ik goed op de naderende herfst te letten. Is hier en daar al beetje te zien, onnadrukkelijk, maar toch. De zomer heeft de bomen al vroeg moe gemaakt, dus op sommige plekken zijn er veel gevallen, bruin geworden bladeren, alsof het al late... lees meer
-
Kort door de bocht: humor maakt alles zinvoller. Bijna alles. Door het relativerende ervan en nog belangrijker, het hangt ermee samen, is de ruimte die er door vrijkomt.
Wanneer je in een ernstig gesprek verzeild bent geraakt, komt het hoofdonderwerp daarvan meer tot zijn r... lees meer -
De prille ochtend is me lief. Stil op straat, daglicht is nog niet opdringerig, ik lees aan de keukentafel de ochtendkranten, luister naar de radio, hoef nog niet te praten. Dan naar de sportschool om de hoek. Daar beweeg ik me intensiever dan later op de dag, denk ook na over m... lees meer
-
Er zijn mensen die op orkaansterkte spreken, alsof ze met hun stem een kolossale afstand moeten overbruggen. Graag wil je vragen of het wat zachter kan, maar dat laat je, terwijl je misschien de ander een plezier doet. Wéét die het van dat keiharde stemgeluid?
Raar dat je d... lees meer -
De laatste dagen van augustus hebben voor mij dezelfde lading als die aan het einde van het jaar. Lading is misschien een raar woord, maar ik bedoel dat ze in het teken staan van afscheid en perspectief.
-
Het is informatie die me van mijn stuk brengt. Zeg of schrijf ik bijna nooit: van mijn stuk brengen. Als je die uitdrukking paar keer achter elkaar gebruikt, worden het rare woorden. Welk stuk?
-
Interessante ontwikkeling die blijkbaar al tijdje aan de gang is: de luisterbar, een café waar je heen gaat om naar muziek te luisteren.
-
Er zijn van die beelden die je minstens paar dagen bij blijven. Nu bijvoorbeeld de foto van de auto waarin premier Schoof zat, op de oprijlaan naar het paleis van de koning waar het gehavende kneuzenkabinet als enige punt op de agenda stond. In de verte de trap waarop dat kabine... lees meer
-
Wanneer ik aan mijn vader denk, wat ik vaak doe, probeer ik me niet voor te stellen wat hij vindt van wat ik doe en laat, is meer iets voor mijn moeder (`Kijk je wel uit, jongen!’), maar aan hoe hij nu om zich heen kijkt, naar de kleine wereld, naar de grote wereld.
Deze da... lees meer -
Natuurlijk moet ik niet overdrijven of al te gevoelig doen, maar ik probeer zo min mogelijk in winkels te zijn. En als het moet, en het moet helaas vaker dan me lief is, alsjeblieft niet te lang. Paar uitzonderingen: muziekwinkel, boekhandel, kantoorboekhandel, zeker als het gaa... lees meer
-
Of het nog te zien is, weet ik niet – zit niet vaak voor het televisietoestel, maar het programma Hello Goodbye vind ik aantrekkelijk. Ik hoop dat het altijd blijft bestaan. Joris Linssen spreekt mensen aan die op Schiphol wachten op familie of vrienden die een tijdje o... lees meer
-
Er doet zich weer een nieuw type mens voor: de gevallen oudere. Hoe gaan we daarmee om? Hoe gaat de gevallen oudere met zichzelf om? En altijd wil ik weten: wanneer ben je oudere? Wat er aan de hand is als je gevallen bent, is hartstikke duidelijk.